"İçtenlik" herşeyi kurtarır mı?

Bugünlerde sürekli muhabbetini duyduğum şu ne düşünsem oluyor işi yaklaşık bir aydan çok daha fazla olarak benim de başıma geliyor.Daha geçen gün eski bir arkadaşım aklıma geldi de ah şimdi nerededir diye düşündükten bir gün sonra telefon geldi.Ah şu teyzem ne yapıyordur dedikten iki saat sonra teyzem hatrımı sordu o hasta haliyle.
Neyse aslında beni bu kadar şaşırtan bir çok olay oldu ama artık şu konuya değinmeliyim dediğim bir şey geldi başıma.Baya zor bi dönemimde karşıma çıkan ve bana çoğu kişiden daha çok yardım eden biri vardı.Baya uzun zaman onun yokluğu değim yerindeyse koymuştu bana.Bana o kadar yardım etmesinin nedeni de aslında hiç olmayacak dediğim bir şeyin aslında olduğunu ya da olabileceğini farkettirmesiydi bana.Yokluğunun koymasının nedeni de tekrar eskiye dönmekten korkmamdı biraz güvensizlik gibi birşey.(Hani bazen birilerinin varlıkları size güven verir de onlar olmadığında kendinizi yanlız hissedersiniz..)
Herneyse bu konu böyle uzar gider..gelgelelim böyle insanlar ya da böyle düşündürten şeyler olur da bi an kendinizi öyle çaresiz hissedersiniz ki ne yaparsanız yapın ne kadar çabalarsanız çabalayın elinizden hiçbirşey gelmeyeceğini düşünürsünüz, tekrar istediğiniz gibi olmayacağını hiçbirşeyin...O zaman sadece istersiniz;hiç bir çıkar düşünmeden, çıkar düşünmeyi akıldan bile geçirmeden, belki farkına bile varmazsınız hani...Ya da o dediğiniz, istediğiniz olur da o zaman farkedersiniz yaptığınızı (sonra da çakallık edip dur tekrar içten diliyo gibi yapiim oluyo vallaha falan dersiniz)İşte o dediğim oldu benim de hem de hiç ummadığım bir şekilde.
Böyle anların büyüleri mi vardır tesadüf müdür yoksa kader mi?Kaderciliğe inanmalı mıyım yoksa?İyi de şu durumda kaderi kendim yapmış oluyorum o zaman tesadüf de diyemem büyüsü falan mı var?Ya da içtenlik mi tek neden?Ne kadar düşünürsem düşüneyim çıkamıycam galiba işin içinden.Aslında şimdi düşünüyorum da ah o anı yakalasam tekrar başka bir şey diler miydim?İşte hani deriz ya keşke başka bir şey dileseymişim diye...Aslında tam da cevap bu: bunu demeyi bile düşünmediğimiz anların büyüsü "sanırım" bunlar.