Sevmek istiyorum seni...

İçimden birşeyler yazmak geldiğinde, defterin hep ortalarından bir sayfa seçiyorum.Birşeyin başında ya da devamında olmayan, tamamen farklı ama bütün olarak bakıldığında da bir o kadar aynı olan,el değmemiş,tamamen bana ait bir sayfa...Nedense, güvende hissediyorum kendimi ona birşeyler karalarken ve onu bu güvenle seviyorum.Bir düzene uymamış olmanın özgür rahatlığıyla ve o rahatlığı yansıtan karmakarışık harflerle dolduruyorum üstünü...Başını sonunu düşünmeden sadece o anı yaşayarak yazıyorum...
İşte aynen böyle sevmek istiyorum seni,sadece sevmek...Tıpkı seçtiğim sayfa gibi yegane, herkesten farklı ama bir o kadar da aynı ve yanlız bana ait ol istiyorum.O sayfaya yazarken hissettiğim güveni hissetmek istiyorum seni severken , başını sonunu düşünmeden sadece sevmek istiyorum seni o dağınık karmakarışık harflerle...Derli toplu olmasın ki cümlelerim toparlayıp sıraya sokma onları, sıralayıp da tozlu raflara bırakma.Hem öyle dağınık olsunlar ki henüz ne olduğunu anlayamadan girsinler hayatına...Ama sen bilme cümlelerin sahibini, tanıma belki hatta farketme bile...Farketme ki hayır diyeme ona...ama ben seni seveyim.
Güneş doğmadan, gökyüzünün, gecenin kasvetini henüz üstünden atar atamazken, uyanmakta olan denizin üzerinden kanat çırpan, uykusuz martıların ,sessiz çığlıkları gibi derinden gel...Güneşin doğması gibi beklenen ama bir o kadar da ansızın gel...Bense sahilin hemen kıyısındaki, kiremitten damlı, o eski evin penceresinde bekleyeyim... Güneşin ilk ışığının kamaştırdığı gözlerimle göreyim ve seveyim seni...Hem başakların meltem rüzgarındaki dansıyla zeytinliklerden gelen, iyot kokusuna karışık, taze bahar kokusu da karşılar seni benimle birlikte...
Ben o zaman belki perdenin arkasında olurum ,sen farketmezsin bile beni.Ama sen yine de gel, yeter ki gel; çünkü sadece sevmek istiyorum seni, çok sevmek...